Rozdział 7

- Widzę jak Pan na nią patrzy i jak się o nią troszczy. 
- Ja jej nie znam.
- Czasami wystarczy jedno spojrzenie, a już czujemy coś więcej niż powinniśmy.
- Być może.
- Jest inna niż więźniowie, których poznałam pracując. Jest bardziej przerażona tym co zrobiła niż osadzeniem w więzieniu.
- Bo była zgwałcona.
- Wiem. Louis ona boi się własnego cienia, a zabiła z zimną krwią dwóch rosłych mężczyzn.
- Jest odważna w adrenalinie.
- I mówisz, że nic o niej nie wiesz.
- No bo nie... - odpowiedziałem krzywo się uśmiechając.
- Mam za dużo lat, żeby Ci uwierzyć.
- O lekarz - poderwałem się z krzesła. Dowiedziałem się, że Mercedes miała płukanie żołądka i zaraz będzie mogła wrócić z nami. Odetchnąłem z ulgą. Nic wielkiego się nie stało...Ale zabije tego kto ją otruł. Kiedy pielęgniarki wyprowadziły ją z sali wyglądała jak wrak człowieka. Od razu do niej podszedłem i pomogłem jej przejść do karetki. Odwieźli nas do więzienia, a ja zaniosłem Marcy do jej celi. Na oddziale nie było więźniów ale za to było pełno strażników. Przeszukiwali cele od góry do dołu. Leżelismy na łóżku. Trzymałem ją w ramionach. Nawet nie próbowali nas rozdzielać
.- Zostaniesz przy niej ? - zobaczyłem dyrektorkę w drzwiach celi.
- Tak. - głaskałem ją po włosach. - Śpij Mercy.
- Czy ja umrę ? - szepnęła cicho.
- Nie skarbie. Nie umrzesz. Śpij maleńka. - przytuliłem ją mocniej. Była raka krucha w moich ramionach. Jej oddech się wyrównał kiedy bardziej się we mnie wtuliła. Gładziłem ją po plecach. Niech śpi. Zastanawiam się kto mógł jej dosypać to do jedzenia lub picia. I dlaczego. Co ona komu zrobiła. Miałem tylko dwie opcje. Albo strażnicy, albo ona sama..Ona? Po co. To na 100 % strażnicy. Pocałowałem ją w skroń i także zasnąłem. Ta noc nie należała do spokojnych. Mercy dostała gorączki, ataku paniki, ale nie pozwoliła mi odejść od siebie nawet na chwilę. Leżała w gabinecie lekarskim, a ja siedziałem obok jej głowy głaskając ją delikatnie. Pielęgniarka dała mi kompres. Ułożyłem go na jej czole i trzymałem za rękę. Naprawdę była rozpalona. - Wiecie kto to? - spytałem dyrektorki, gdy weszła.
- Nie. Nic nie znaleźliśmy w celach.
 - A może to strażnicy? - zasugerowałem podając wodę dziewczynie. Podniosłem lekko jej głowę i przechyliłem szklankę.
- Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Kto miałby cel w tym, żeby ją otruć ?
 - Kto ma cel w tym aby ją popychać i bić?
- Traktują ją jak wszystkich więźniów. Jest nowa, chcą pokazać jej kto rządzi. 
- Nie wątpię
- Powinien pan wrócić do celi.
- Nie - trzymałem rękę Mercy
- Musimy ją rozebrać. Wyjdź Tomlinson. - weszło kilku rosłych strażników.
- Kurwa nie wyjdę - Wyszarpali mnie siłą i dosyć brutalnie wrzucili do celi. Kurwa ! Uderzyłem z całej siły w ścianę. Jęknąłem z bólu. Jak się jest lekkim to ja się nie dziwię, że mną tak rzucają. Rozmasowałem kark wściekły. Minęło kilka dni, a Mercy nie wróciła. Dyrektorka nie pozwoliła mi się z nią zobaczyć. Nie wiedziałem nic. Nawet nie wiedziałem czy ona jeszcze żyje. Jak miałem spać? ciągle o niej myślałem. Kilka dni później, kiedy strażniczki wmuszały we mnie to " odpowiednie śniadanie " po którym nie czułem się aż tak źle zobaczyłem ją wreszcie. Weszła na stołówkę w towarzystwie strażnika. Była blada i miała podkrążone oczy, ale w porównaniu z tym kiedy ostatnio ją widziałem wyglądała lepiej. Wstałem i od razu poszedłem w jej stronę.
- Tomlinson odejdź. - warknął strażnik i odgrodził mnie od niej.
- Mercy jak się czujesz? - spytałem ignorując go.
- Panie Wayne, nie musi Pan chronić mnie przed Louisem. Dziękuję.. - skinął głową i odszedł w stronę innych strażników. - Czuję się dobrze. Po śniadaniu wracam do swojej celi.
- Gdzie byłaś? Czemu cię zamknęli gdzieś indziej? - złapałem jej ręce.
- Nie zamknęli mnie Louis. Cały czas byłam w gabinecie lekarskim. Karmili mnie, dbali o mnie. Wyleczyli mnie. Dwa razy byłam w szpitalu na płukaniu żołądka i raz na transfuzji krwi.
- Czyli już jest dobrze?
- Taak.. Teraz mam osobną dietę. Pani dyrektor chce wymienić cały personel.
- Dlaczego? - usiedliśmy obok siebie. Wziąłem ją na kolana nie myśląc o więźniach
- Znalazła w szafce jednego z nich jakąś truciznę..- przytuliłem ją i pocałowałem w policzek.
- Tęskniłam za Tobą. Pytałam Pani Dyrektor dlaczego nie przychodzisz. Powiedziała, że jak przyjdziesz to już nie wyjdziesz i dlatego.  - zaśmiałem się.
- No. Pewnie bym się tam przykuł.
- Dziękuję, że się mną opiekowałeś.
- Nie masz za co. Jedz. - posadziłem ją i poszedłem do dyrektor. Chciałem z nią porozmawiać. Niech tylko powie u którego to znaleźli.

*** Oczami Mercedes ***

Jadłam powoli to coś co przypominało warzywa.
- Parker do celi. - odsunęłam tacę i wstałam. Strażniczka podeszła do mnie i uważnie mi się przyjrzała. - Słyszałam o Twojej historii. Dasz radę dziewczyno. - Zaprowadziła mnie do mojej celi. Louis nie był w tej obok. Musiał gdzieś pójść. Usiadłam na swoim łóżku. W końcu wrócił. Minęła wtedy godzina. Był pobity, ale zadowolony.
- Co Ci się stało ?
- Nic złego. 
- Powiedz ! 
- No nic mi się nie stało. - uśmiechnął się.
- Zrobiłeś sobie makijaż na pandę ?
- Oj no dałem wpierdol.
- Dałeś czy dostałeś ?
- Dałem. 
- A komu ?
- Taki kretyn. Należało mu się - coś kręcił
- Dopóki nie powiesz mi prawdy nie będę się do Ciebie odzywać. - skrzyżowałam ręce na piersi i położyłam się na łóżku.
- Pobiłem tego co cię otruł.
- Po co ? 
- Po co to on wie.
- Jeżeli bijesz ludzi z mojego powodu to chociaż powiedz dlaczego ?
- Należało mu się. Cierpiałaś. - mruknął i wziął mnie przez kraty za rękę. Posłał mi ciepły uśmiech.

*** Oczami Harry'ego *** 

- Może w końcu wyciągniemy go co? - do mojego salonu wszedł Niall i reszta.
- A jak my wpadniemy ? - Zayn ciągle miał jakieś wątpliwości.
- Tylko wysadzimy ten szajs. Louis będzie wiedział kiedy ma wyjść i gdzie iść żeby nie wylecieć w  powietrze.
- Za dwa tygodnie jest widzenie. Do tego czasu musimy mieć plan i powiedzieć o nim Louisowi.
- Więc go wymyślaj. Myślaj, myślaj i wymyślisz. - Niall wziął jabłko od Summer.
- Może byście pomogli ?
- Ty jesteś taki cudowny i wspaniały, że dasz radę. Prawda Sunny że on jest cudowny? - przytulił ją.
- Odpierdol się od Summer. - przyciągnąłem do siebie Baby. - Chłopaki kurwa to nie tylko mój przyjaciel, ale też wasz. Na Eleanor nie możemy liczyć.
- Siostry mi przytulić nie wolno. - prychnął. - No przecież żartuję. Pomożemy ci.
- Więc do roboty.

*** Oczami Louisa ***

- Obiad. - warknął strażnik otwierając cele. 
- Fantastycznie - mruknąłem wstając. Mercedes nadal leżała na swoim łóżku patrząc tępo w sufit.
 - Mercy - podszedłem do krat.

- Hmm ?

- Chodź. 

- Nie jestem głodna Louis.

- Ja też nie, ale nie zjem jak nie pójdziesz.- Wstała leniwie z łóżka i poszła ze mną na stołówkę. Była cholernie powolna. Jak nie ona.

 - Powiesz co się dzieje?

- Nic. Po prostu jestem wykończona. Te leki są jakieś dziwne. Cały czas chce mi sie spać.

- Siadaj - pociągnąłem ją na kolana. - Wtuliła się w moją szyję i oddychała spokojnie.

- Powinniśmy zjeść. Pani dyrektor będzie zła.

- Jemy - zacząłem ją karmić. - Jadła powoli wpatrując się we mnie. 

- Ty też musisz jeść. 

- Zaraz będę. Am, otwórz buzię.  - Zaśmiała się i wzięła kolejny kęs. Potem ja też zjadłem. Trzymając się za ręce wracaliśmy do celi. - Cieszę się, że jesz.. - powiedziała cicho.

- Muszę, ale uwierz nie chce. - Zrobiła coś czego najmniej się spodziewałem. Złapała mnie za policzki i wpiła w moje usta. Z przyjemnością oddałem pocałunek. Smakowałem jej malinowych ust.