Rozdział 5

Dlaczego kurwa ja mam takiego pecha? Ciekaw byłem gdzie ją zabrali. I ciekaw byłem ile jeszcze będę musiał czekać. Może w końcu chłopaki wezmą się do pracy. W końcu wróciła do celi. Przestraszona, smutna, brudna. Położyła się na łóżko, tyłem do mnie.
 - Powiedz gdzie byłaś. - Leżała nadal bez ruchu. Wkurwiała mnie ta bezsilność. Walnąłem w kraty i dałem sobie spokój. 

- Pobili mnie i zamknęli w izolatce. - powiedziała chwilę później. 

- Słucham? - chyba mnie coś trafiło. - Jak to cie kurwa pobili ?! - Wstała i podeszła do krat. Dopiero teraz zobaczyłem blednącego już siniaka pod okiem i małe rozcięcie na policzku. 

- Normalnie.. Było ich trzech. Nie miałam szans.

 - Oni nie mają prawa pobić cie bez powodu - byłem wściekły. Krew się we mnie gotowała.

- P-powiedzieli, że następnym razem zrobią mi coś o wiele gorszego... - wyjąkała spuszczając głowę. Jezu jak ja tego nie cierpię. Jak mam ją ochronić? Opadła na podłogę przy kratach i ukryła twarz w dłoniach.

 Zrobiłem to co ona. Dotknąłem dłońmi jej policzków. Spojrzała na mnie przerażona. Zrujnowali tą dziewczynę.

- Przepraszam...

- Za co ? - jęknęła.

- To moja wina.

- Nie przepraszaj mnie.. Chciałeś mnie ochronić. - do jej celi weszła dyrektorka w towarzystwie pielęgniarek. Lubię tą babkę. Ma dobre serce i traktuje nas jak ludzi.
- Panno Parker. - Marcy wstała i spojrzała na nią ze strachem - Nie wiem jak panią przepraszać za to co się stało. To nigdy nie powinno mieć miejsca. Pielęgniarki opatrzą pani rany, zabiorą panią pod prysznic i dadzą czyste ubrania. Czy mogę coś dla pani zrobić ?
- Chciałabym prosić o dodatkowy koc gdyby to nie był problem.. Po prostu w nocy jest zimno.

- Oczywiście. Nie ma problemu. Zaraz go przyniosę.

- Dziękuję. - Pielęgniarki zabrały ją z celi, biorąc też te jej kosmetyki. Wróciłem na swoje łóżko i ukryłem twarz w dłoniach zabijały mnie myśli. Dlaczego zrobili to jej, a nie mnie ? Usłyszałem ciche kaszlnięcie i podniosłem wzrok. 

- Panie Tomlinson nie dopuszczę do tego ponownie. Będzie teraz pana potrzebować. Jest przerażona.

 - Mnie? - zdziwiłem się.

- Kiedy znalazłam ją w izolatce i zapytałam jak mogę pomóc powiedziała, że chce być przy panu.

 - Jak mam być przy niej?

- Niech pan jej nie zostawia samej i pomoże przez to przejść.

- Dobrze. - pokiwałem głową. Wyszła z celi Marcy, a ja opadłem na poduszki. Czemu ja mam się bawić w niańkę ? Masz to szczęście Tomlinson. Po prostu pierdolone szczęście. Sam siebie nie rozumiem. - W porządku? - podniosłem głowę.

- Nic nie jest w porządku. 

- Wiem. Głupie pytanie. - Znów podeszła do krat. 

- Powinniśmy przysunąć tutaj łóżka. Łatwiej byłoby rozmawiać...

- Może masz rację. Ale dasz radę?  - Odeszła na chwilę i z trudem przysunęła łóżko do krat. Usiadła na nim i owinęła się kocem. Zrobiłem to samo co ona. 

- Nie jesteś zmęczona?

- Nie zasnę. Boje się spać.

- Nie bój się.  - Dlaczego Twój współlokator jest w szpitalu ? - kurwa. Nawet nie zauważyłem, że go nie ma.

 - Eee nie wiem. - Uśmiechnęła się i położyła głowę na poduszce. Leżała tak blisko mnie, że wyraźnie czułem jej zapach. Dzieliły nas tylko kraty.
- Mogę trzymać Cie za rękę Louis ? 

- Dlaczego chcesz mnie trzymać za rękę?

- Sama nie wiem. - podałem jej rękę. Złączyła delikatnie nasze palce i zamknęła oczy. 

- Dobranoc Louis. 

- Dobranoc Mercedes.

- Kiedy byłam w izolatce to śniłeś mi się.. - mruknęła sennie.

- Coo? Ja?

- Ty.. Czekałeś na mnie przed więzieniem. Świeciło słońce, było ciepło. Skończyłam wyrok i byliśmy wolni.

- Czekałem. Nawet cie nie znam.

- To był tylko sen. Piękny, ale tylko sen

- Idź spać.

- Dobrze tato.. - Zaśmiałem się i naciągnąłem jakoś koc na jej ciało. Obróciłem się na bok i oboje zasnęliśmy. Miałem najdziwniejszy sen w życiu i pierwszy w tym miejscu. Śniła mi się Mercedes. Byłem tym zaskoczony. Ale to był piękny sen. Spacerowaliśmy po jakiś uliczkach. Trzymałem ją za rękę, a ona śmiała się z moich żartów. W końcu przyciągnąłem ją do siebie i spojrzałem jej głęboko w oczy. Nasze usta się złączyły. I wtedy się obudziłem. Otworzyłem oczy. Rzeczywistość. Więzienie - Louis co Ci jest ? - poczułem jej chłodne dłonie na moich policzkach.. Przykleiła sie do krat

 - Co? - zamrugałem oczami. - Nic. 

- Jesteś cały spocony.. Chcesz wody ? 

- Nie...- popatrzyłem na nią. - Masz ładne oczy

- Umm.. Dziękuję.. - jej policzki oblał rumieniec.

- I ładnie się rumienisz. 

- Naprawdę dziękuję.. 

- Za prawdę się nie dziękuję.
- Ale za komplementy tak. 
- Nie wiem bo mnie nie komplementują.
- Masz śliczne oczy i uśmiech.
- Teraz zmyślasz - zaśmiałem się.
- Nie mam powodu.
- Niedługo to więzienie wyleci w powietrze.
- O czym mówisz ?
- O tym że uciekniemy.
- Nawet jak ucieknę to i tak mnie złapią.
- Nie złapią.
- Louis daj spokój. Ty masz swoich przyjaciół, gang. Masz do czego wracać, a ja nie. Ty wyjdziesz, ułożysz sobie życia, a ja zostanę tutaj jako zabawka więźniów i strażników.
- Przestań. Pomogę ci. Nie mam nic do stracenia.
- Dlaczego chcesz mi pomóc ? Przecież mnie nienawidzisz..
- Nie zaczynaj już z tym nienawidzisz.
- Dobra. Dlaczego chcesz mi pomóc ?
- Lubię Cie. - uśmiechnęła się delikatnie. 
- Ja Ciebie też lubię. - Wziąłem ją za rękę. Bawiłem się palcami dziewczyny.
Oparła głowę o kraty i westchnęła cicho obserwując nasze dłonie. Splotłem nasze palce razem. Popatrzyłem w jej czekoladowe oczy. Jak Boga kocham lub też nie po raz pierwszy cieszyłem się że jestem w więzieniu.
- Louis ? Obiecasz mi coś ? 
- Co sunshine?
- Najpierw obiecaj
- Gram w otwarte karty. Co mam obiecać?
- Jak mnie lubisz to obiecaj !
- Obiecuję...- westchnąłem.
- Właśnie obiecałeś, że zjesz dzisiaj obiad. - uśmiechnęła się szeroko
- Grzeczny chłopiec. - chciałbym usunąć te kraty, które nas dzieliły. Chciałbym ją przytulić.
- Tak. Tak. Idziemy na śniadanie. - powiedziałem bo strażnik otwierał cele.
- A zjesz ? 
- Zjem. - Wstała z łóżka i wybiegła na korytarz. Poszedłem w jej ślady, a ona chwilę później wisiała mi na szyi. Objąłem ją z uśmiechem. Jej usta prosiły się by je całować.