Rozdział 6

- Tomlinson, Parker ! Wystarczy tego ! - warknął strażnik odciągając ode mnie Marcy. Popchnął ją w stronę drzwi jakby była jakąś kłodą.
- Przestań ją kurwa szarpać.
- Znalazł się bohater. - wyśmiał mnie i spojrzał na Marcy.
- A wjebał ci ktoś kiedyś?! - no i dostał w splot słoneczny bo nie wytrzymałem.
- Louis.. - Marcy wzięła mnie za rękę i pociągnęła w stronę stołówki - Nie rób tak.. Będziesz miał problemy. On chciał Cie tylko sprowokować.
- Nie zjem. Nie mogę. Błagam. Patrzę na jedzenie i po prostu się krzywię. To taki odruch - Usiadła przy stole i patrzyła na mnie tymi wielkimi oczami.
 - Nie mogę na to patrzeć - czułem, że mi się cofnie

- Jeszcze nic tu nie ma.. I nie będzie. - powiedziała cicho.

- Wiem, ale jak myślę o jedzeniu to mam ochotę nie wiem co..

- Ty nie jesz to ja też.

- Ale ja mam problem.

- Jaki ?

- Nienawidzę jedzenia.

- Czemu ?

- Po prostu.

- Ale musisz jeść.

- Ale nie mogę.

- Chcesz mnie tutaj zostawić ?

- Nie zostawię cię.

- Zjedz chociaż jedną kanapkę..

- Ale ja to potem zwrócę. To taka choroba.

- Musisz coś jeść..

- Ale nie mogę - spieraliśmy się kolejne minuty. W końcu odpuściła. Oparła brodę na rękach i przyglądała mi się.

- Ale ty masz zjeść.

- Nie.

- Tak kobieto. Jedz.

- Nie. I nawet nie próbuj mnie zmuszać, bo to zwrócę.

- Dobrze, ale nie głódź się.

- Panie Tomlinson, Panno Parker. zapraszam do mojego gabinetu. - dyrektorka stanęła przy naszym stoliku. Poczułem się niepewnie.

- Po co? - spytałem.

- Musimy porozmawiać. - Wywróciłem oczami. Wziąłem Mercedes za rękę i poszliśmy za nią. Prowadziła nas korytarzem. To dziwne, że nie ma tutaj strażników. Odważna kobieta. Nie zamierzam jej atakować bo ją lubię. Tylko ona mnie jeszcze nie wkurwiła.

 - O co chodzi? - spytałem zdenerwowany.

- Strajk głodowy panie Tomlinson ? Chcecie stąd szybciej wyjść, albo raczej wyjechać w trumnach ?

- To nie strajk.

- A co ?

- Mam jeść jeśli nie jestem głodny?

- Panie Tomlinson nie znamy się od wczoraj. Wcześniej nie zauważyłam takich problemów, ale dopiero panna Parker zwróciła moją uwagę na ten problem. Czy to przez jej obecność ? Możemy to szybko załatwić. Więcej pan jej nie zobaczy.

- To nie przez nią. Wcześniej się pani na mnie nie skupiała.

- Sprawdzimy. Panna Parker trafi do izolatki na kolejne dwa tygodnie. Jeżeli pan się poprawi to wyjdzie. Jeżeli nie, to nie.

- Proszę panią niech pani tego nie robi. To nie przez nią. To choroba.

- Jaka choroba Panie Tomlinson ? 

- Jezu. A wie pani kto to anorektyk? - mruknąłem. Podniosłem się i wyszedłem.

- Panie Tomlinson. Niech pan wróci. Mercedes wróci do celi, ale musimy porozmawiać.

- Ughh - zawróciłem.

- Jesteście moimi ulubionymi więźniami. Chcę panu pomóc panie Tomlinson dlatego proponuję ugodę. Wiem czym jest ta choroba. Sama przez nią przechodziłam. Teraz może po mnie nie widać, ale mimo wszystko wiem. Dostanie pan specjalne posiłki. Delikatne i lekkostrawne.

- A tu się takie da dostać? To jest więzienie. Jakim cudem? - oparłem się o jej biurko rękoma.

- Jak już powiedziałam, jesteście moimi ulubionymi więźniami. Mogę nagiąć trochę zasady.

- Dziękuję.

- Nie ma za co panie Tomlinson. Możecie odejść. - zabrałem Marcy i wyszliśmy .Czekali na nas strażnicy, którzy zaprowadzili nas do cel. Mercedes położyła się na łóżku. Była jakaś cicha.

 - Co się stało?

- Nic, trochę źle się czuję.

- To prześpij się.

- Nie.. - Nasze cele nadal były otwarte. Czemu ona jest taka blada ? Wstałem i poszedłem do niej. Pogłaskałem ją po policzku i przytuliłem.

- Słabo mi.. - powiedziała cicho. 

- Poczekaj - poszedłem po dyrektorkę. Kiedy z nią wróciłem Marcy nadal oddychała ciężko na swoim łóżku. Pielęgniarki posadziły ją i zaczęły czymś karmić po czym zrobiły jej jakiś zastrzyk i wyszły.

- Co jej jest? - zatrzymałem pielęgniarkę.

- Zatrucie. Obawiam się, że nie pokarmowe. Trzeba przeszukać cele wszystkich więźniów. Coś jej dosypano.

- Co?! - podszedłem do łóżka dziewczyny. Złapałem jej twarz i głaskałem po policzkach.

- Zimno mi.. - jęknęła trzęsąc się. Była rozpalona, ale trzęsła się z zimna. Szybko przykryłem ją kocami. Otuliłem ją swoimi ramionami. Niech mnie z tej celi siłami zabierają, nie wyjdę.

 - Panie Tomlinson. Zabieramy ją do szpitala. Musi pan ją puścić. - dyrektorka położyła dłoń na moim ramieniu. 

- Chcę jechać z nią. Proszę.

- To nie możliwe. Każda minuta się liczy. Proszę ją puścić

- Pojadę z nią. - wywróciła na mnie oczami, ale w końcu ustąpiła. Kazała mi się przebrać, a potem pojechaliśmy karetką do szpitala. Kiedy tylko znaleźliśmy się w szpitalu zabrali gdzieś Mercedes, a ja zostałem na korytarzu z dyrektorką. 

- Ufam panu. Mam nadzieję, że nie planuje pan jakiś sztuczek

- Boże nie. Chcę tylko wiedzieć co z nią jest. - Skinęła głową.

- Zakochanie to piękny stan. - powiedziała po chwili.

 - Nie zakochałem się..

- Przecież widzę. Coś was łączy.

- Jest...inna.

- Lepsza ?

- Wyjątkowa.