Rozdział 10

- Nie wiem kto. Było ich czterech. Weszłam na stołówkę, chciałam iść po jedzenie, a jeden złapał mnie za ramię i uderzył. Na szczęście strażnicy mnie uratowali. -  Wyszedłem z jej celi. Zawołałem strażnika który tam był.
- Który to?

- Tomlinson idź do celi. Nie rób problemów. Poradzimy sobie bez ciebie.

- Pytam kurwa który.

- Do celi powiedziałem ! - prawie mnie do niej wrzucił i zatrzasnął drzwi. Kutas. I tak mi wszystko dyrektorka wyśpiewała. Nie mogłem doczekać się śniadania.Kiedy tylko wszedłem na stołówkę namierzyłem go wzrokiem. Złapałem za kark i rzuciłem na podłogę.

- Pojebało Cie Tomlinson ?!

- Uderzyłeś kurwa moją dziewczynę.

- Mercedes to Twoja dziewczyna ? Jakie romantyczne !

- Zamknij mordę! - wjebałem mu mocniej.

- Trzymacie się za rączki i mówicie słodkie słówka.. - zakpił kolejny raz. Chciałem mu przyjebać, ale poczułem łapy strażników na sobie. Zaciągnęli mnie do izolatki.
- Zostajesz tu na tydzień Tomlinson ! - powiedzieli i zamknęli drzwi. Jak to kurwa na tydzień ?! Za 4 dni miałem stąd wyjść ! Dobra...Myśl Louis. Trzeba coś zrobić. Nie sądziłem, że pomoc przyjdzie tak szybko. Kilka godzin później drzwi otworzyły się, a ja zobaczyłem panią dyrektor. 

- Mercedes mi wszystko powiedziała. Wracaj do swojej celi. Następnym razem panie Tomlinson izolatka pana nie ominie. Proszę zostawić takie rzeczy strażnikom. 

- Nie mogłem. Kocham ją i nie pozwolę aby ktoś ją krzywdził.

- To więzienie. Nie ochroni jej Pan przed wszystkim

- Wiem.

- Do celi. - odeszła zostawiając mnie ze strażnikami. Podszedłem do krat wyciągając rękę do Mercy. Podała mi swoją patrząc na mnie smutnymi oczami.

 - Przepraszam skarbie.

- Prosiłam, żebyś tego nie robił..

- Musiałem.
- Wcale nie. Po prostu nie umiesz się powstrzymać.
- Umiem.
- Jakbyś umiał to byś to zrobił.
- Nie. Pobili ciebie.
- Daj spokój Louis. Nie obronisz mnie przed wszystkim.
- Obronie. Siadaj.
- Przeze mnie obrywasz Ty. - usiadła na łóżku.
- Za trzy dni wychodzimy.
- Mam nadzieję, że wszystko się uda.
- Obiecuję. 
- Jestem zmęczona. Położę się. Dobranoc Louis.
- Dobranoc kochanie.
- Dasz mi buzi na dobranoc ? -  Zaśmiałem się łącząc nasze usta.
- Kocham Cie.. - szepnęła cicho i wtuliła się w poduszkę.
 - Ją ciebie też kocham. - poszedłem do swojej celi. Nadal nie wiem gdzie jest mój współlokator.. hmm.. jebie mnie to. Kładę się na łóżku. Wpatruję tępo w sufit i powoli zasypiam w końcu. W środku nocy budzą mnie jakieś hałasy. Strażnicy wyciągają z celi jednego z więźniów. Biedak chciał się zabić. Dobrze, że to nie Mercy. Patrzę przez kraty na śpiącą dziewczynę. Wyciągnąłem rękę i delikatnie zabrałem niesforne kosmyki włosów z jej buzi. 
- Mój aniołek. - szepnąłem cicho i próbowałem znów zasnąć. 

~*~ 

Zdenerwowany patrzyłem na zegarek.
Kurcze
To jak kamienie na szaniec
Odbić rudego
Tylko tutaj odbić Tomlinsona. Mieli być w czasie obiadu, ale do cholery nic się nie wydarzyło. Czekałem. Poczułem się tak cholernie rozczarowany.. A dobiła mnie wygasająca nadzieja w oczach Mercy. Nie wiedziałem już co myśleć.
- Wracajcie do cel. - głos strażnika kompletnie mnie dobił.
- Idziemy.  
- Louis nie obwiniaj się.. - Mercy wzięła mnie za rękę.
 - Może nie jestem już im potrzebny.

- Nawet tak nie mów. Na pewno coś się stało. - weszliśmy do swoich celi.
- Zamykamy ! - chwila. Znam ten głos ! Niedługo później zobaczyłem żonę Harry'ego.
- Summer co ty tu do cholery robisz ?! - warknąłem obczajając jej uniform strażniczki. 

- Myślałeś, że Cie zostawiliśmy ? Nowy plan. - wcisnęła mi do ręki jakąś kartkę i zamknęła moją celę. Po chwili zamknęła celę Mercy i odeszła. Zaskoczony usiadłem na łóżku. Swoją drogą ciekawe ile trzeba było Stylesa przekonywać żeby ją tu puścił.

- Co tam masz ? - Mercedes usiadła na łóżku i patrzyła na kartkę w moich rękach.

 - Plan
- A co w tym planie ? 
- Masz - dałem jej kartkę.

*** Oczami Mercedes ***

Whow.. Ci jego kumple są dziwni. Znaczy.. dobrzy, ale dziwni. Chcą porwać dyrektorkę więzienia i zażądać uwolnienia mnie i Louisa.. To nie może się udać. Chociaż oni wiedzieli co mają robić. Znają się.
- Ciekawe dlaczego nie przyszli dzisiaj.. - powiedziałam cicho oddając mu kartkę. 
- Bo nie mogli.
- Jest Ci smutno ?
- Nie.
- Przepraszam.
- Za co ? - spojrzał na mnie.
- Wyjdź stąd sam, a mnie zostaw..
- Nawet mnie nie denerwuj. Nie mów takich rzeczy, bo mnie to wkurwia.
- Przepraszam.. - wstałam i zawołałam strażniczkę. Przyszła ta sama co podała Louisowi tą kartkę.
- Tak ? - szepnęłam jej do ucha dlaczego muszę iść do normalnej łazienki. Muszę zmienić podpaskę, a tutaj nie byłoby to.. możliwe. Zaprowadziła mnie do łazienki, a potem razem ze mną weszła do łazienki i zamknęła dokładnie drzwi.
- Słuchaj, będę się streszczać. Jestem tutaj, żeby wyciągnąć Ciebie i Louisa z więzienia. Nie znamy się, ale będę Wam pomagać. Jeżeli czegoś potrzebujesz to daj mi znać i przekaż to Louisowi.
- Dobrze. dziękuję Ci.
- Więc. potrzebujesz czegoś ?
- To trochę głupie..
- No mów.
- Chciałabym niebieską farbę do włosów.
- Załatwione. Czekam przed drzwiami. - uśmiechnęła się i wyszła. Ładna jest. 

*** Oczami Louisa ***

Drugi dzień bez jedzenia. Udało się. Nie przytyłem. A Mercedes nie skupiała się na tym, więc nikt nie męczył mnie o jedzenie. Niedługo później Mercedes wróciła razem z Summer. Ta ostatnia rzuciła mi spojrzenie i lekki uśmiech. Z dnia na dzień było tutaj mniej więźniów. Bynajmniej na tym piętrze.

 Bardzo dobrze. Był spokój. Uśmiechnąłem się do obu dziewczyn. Moje śliczności usiadła na łóżku. Ja leżałem z zamkniętymi oczami.

- Lou ? 

- Hm ? 

- Ona jest strasznie ładna. 

- No jest. 

- Podoba Ci się ?  - Odwróciłem twarz w jej stronę i otworzyłem jedno oko. 

 - Dziewczyna jak dziewczyna.

- A skąd ją znasz ? 

- Żona mojego przyjaciela.

- Zazdroszczę jej.. - powiedziała cicho i spuściła głowę.

- Czego?

- Tego, że ma rodzinę..

- Ty też będziesz mieć.

- Nie będę Louis.. Jest jedna rzecz, która mi to uniemożliwia..

- Słucham.

- Nie chcę o tym rozmawiać..

- Dzieci nie możesz mieć? Wiem. Byłaś gwałcona.

- Mówisz o tym tak jakby to nic nie znaczyło !

- Wcale nie. - odpowiedziałem. - Ja tylko nie krzyczę, nie mówię "współczuję" bo to nie jest pocieszeniem. Przepraszam że tak to odbierasz.

- Nigdy nie wyjdę za mąż i nie będę miała dzieci..

- Po pierwsze wyjdziesz, po drugie dzieci też będziesz mieć.

- Niby jak ?

- Można adoptować. Każde dziecko zasługuje na rodziców i dom.

- Kto da dziecko przestępczyni ?

- Nikt nie będzie o tym wiedział.

- Moje życie nie ma sensu.. - zwinęła się na łóżku w kłębek odwracając tyłem do mnie.

- Użalanie się nad sobą prowadzi do gorszych problemów.

- Wiesz jaka jest między nami różnica Louis ?

- Taka że ja umiem przyjąć wszystko nie przejmując się tym na zewnątrz.

- Nie. taka, że ty jesteś tutaj bo zabijałeś świadomie i z premedytacją. Nie żałujesz tego co zrobiłeś. A ja po prostu chciałam się obronić.. Chciałam przestać bać się każdego szmeru na ulicy.

- Tak. - Nie odezwała się już. Kilka godzin później strażnik kazał nam wyjść na kolację.